De nacht droeg Monster als een stille mantel, en aan de Oudenborch hing de lucht tussen adem en verwachting. Minuten rekten zich uit, lantaarns legden honingkleurige plakken licht op stenen, en ergens daarbinnen schoof de tijd een fractie opzij. Rond 00:20 sneed een korte klank door het weefsel van de stilte: een schot, zo sec als een typfout in een zorgvuldig geschreven zin. Niemand raakte gewond, zegt het bericht, maar elke echo zoekt een lichaam om in te wonen.
Nachtelijke echo’s en kleine waarheden
Het gebeurde in de overgang van zondag 30 maart naar maandag 31 maart, precies waar een dag zijn naam verliest en de stad even naamloos is. De politie onderzoekt, de radio zwijgt, en ramen bewaren hun dichte ritme. Getuigen worden gezocht: ogen die iets vingen, oren die de trilling hoorden, stappen die anders klonken dan anders. Misschien was er slechts een flits, een schaduw van haast, misschien een auto die zijn adem inhield bij de hoek en verder zweeg.
Wat een straat onthoudt
Straten zijn notuleerders met een trage hand. Ze schrijven met stof, met de vouw van voetstappen, met het knikje van een tak. De Oudenborch kent het ritme van vroege bakkers en late honden, het schuren van sleutels in sloten, het glimstille groeten over heggen. En nu ook dit: een plotse punt in een alinea die doorgaans zachtjes ademt. Wat rest, is aandacht: wie keek, wie hoorde, wie wist niet dat hij iets wist en draagt toch een vonk in zijn geheugen.
De diepte van een getuigenis
Een getuigenis is geen steen, maar water: het beweegt, schittert, breekt en herstelt. Toch kan één druppel het oppervlak veranderen. Misschien herinner jij je het patroon van lichten op een natte ruit, een stem die iets te kort viel, de geur van remmen of de siddering na een harde klap. De politie vraagt, beleefd en standvastig, om die druppels. Elk detail is een richting, elk aarzelend woord een draad die terugloopt naar het moment dat nog trilt.
Misschien is het niet het geluid dat we onthouden, maar de leegte erna, waarin een buurt zijn adem inhoudt en luistert of de wereld weer begint. In die leegte ligt zorg, en zorg is een vorm van moed. Als je iets hebt gezien of gehoord, laat het niet alleen in je borstkas wonen. Deel het, zodat de nacht weer mantel kan zijn, en Oudenborch opnieuw slechts een straat blijft bestaan.
