Ik ontwaakte met het zachte geritsel van ochtendlicht tegen het raam, zoals een bladzijde die zichzelf omslaat. Er was geen fanfare, geen sirene, alleen de trage adem van een stad die leert luisteren. In die pauze tussen twee ademhalingen las ik de dag alsof hij nog niet gekozen had wat hij wilde zijn. Nieuws is geen kreet maar een rimpel: het trekt door water en vergeelt pas veel later in het geheugen. Ik leun voorover en volg de kring tot hij oplost.
Wat vandaag gebeurt, schuift als licht onder een deur door. We herkennen de contouren, nooit het hele gezicht. Tussen geruchten en bevestiging ligt een kamer met stoelen die wachten: plaats voor twijfel, plaats voor tederheid. Ik denk aan de mensen die niet op het podium staan maar toch het decor dragen. Zij die de stoep vegen na het applaus, zij die stilte vouwen als schone was. Aan hun handen kleeft de nuchterheid waarin het land blijft ademen.
De tussenruimte
In de tussenruimte tussen weten en voelen groeit het verhaal. Niet de feiten alleen, maar de manier waarop ze het porselein van de dag beroeren. Ik luister naar hoe voetstappen de stoep tellen, hoe een zucht in een kamer het raam beslaat. Soms is de waarheid een lans, soms is zij een kom. Vandaag kies ik de kom, want de wereld is dorstig en niemand drinkt van scherpe kanten.
Wat blijft aan de handen kleven
Er bestaan minuten die langer duren dan bruggen. We lopen eroverheen met het gewicht van gedachten, voorzichtig, alsof elke plank een vraag is. Buiten trekt de lucht zijn jas recht; binnen haken we de dag aan een spijker bij de deur. Ik wil geloven dat zachtheid niet naïef is, maar een vak. Je oefent het in hoe je je adem temt, in hoe je de kranten vouwt, in hoe je iemand laat uitspreken.
Het lage licht
Ergens, op een kruispunt met uitgewreven zebra’s, wacht een late fietser op groen. Het laaghangende licht zet een fragiele kroon op elke plasje water. In dat glanzen lees ik geen voorspelling, slechts een uitnodiging: om langzaam te zijn, om niet te vergeten dat alles dat we delen, zich afspeelt in adem, blik, aanraking. Misschien is dat het werk van vandaag: het nieuws niet alleen citeren, maar het behoedzaam neerleggen waar we samen aan tafel gaan.
Zo beweegt de dag voorbij, en toch blijft iets helder en dichtbij, vandaag.
