De nacht in Honselersdijk had de zachte gewoonte van ademhalen, een ritme van straatlantaarns en slapende tuinen. Tot ergens tussen woensdag en donderdag een trilling door de ramen sneed, een klap die het hart even deed stokken. Wie wakker schoot, herkende het direct: geluid kan een landschap veranderen, ook als het donker is. Het was de soort stilte die je pas hoort wanneer zij breekt.
Waar de stilte scheurt
Op de Stompersdijk en de Fazantlaan vonden in de nacht van woensdag 27 op donderdag 28 augustus explosies plaats. Twee plekken, éénzelfde schok. Baksteen en klinker hielden hun adem in; de stoepen droegen scherven van een moment dat te snel voorbij raasde. De klok tikt daarna weer door, maar in het dorp voelt tijd even stroperig aan. Ramen trilden na als water dat door een steen is geraakt.
Het dorp als getuige
De politie onderzoekt beide incidenten en roept getuigen op om zich te melden. Tussen gordijnen en heggen schuilt herinnering: een schim die sneller liep dan normaal, het brommen van een scooter, een ongewone geur in de lucht, een kenteken dat half bleef hangen, de kleur van een capuchon. Het zijn kleine draadjes, maar samen kunnen ze een patroon zichtbaar maken. Herinnering is een fragiel glas; voorzichtig draaien we het naar het licht om te zien wat het bewaart. Soms is een tijdstip, een kleur, een richting genoeg om de lijnen te verbinden.
Spiegels van licht
Nadat de sirenes vervaagden, bleven blauwe en rode reflecties nog even op natte klinkers hangen. Politielinten trokken een rechte zin door een warrige alinea van de nacht. Huizen met bakstenen gezichten keken zwijgend toe; fietsen leunden alsof ze alles al hadden gezien. Wat hier is gebeurd, past in een groter verhaal dat wij liever niet vertellen, maar dat zich toch een weg zoekt door onze straten. De nacht hield haar kraag omhoog, terwijl vragen als dauw op de gevels bleven liggen.
In zo’n verhaal is luisteren een daad. Wie iets heeft gehoord of gezien op de Stompersdijk of de Fazantlaan, in die overgang van woensdag 27 naar donderdag 28 augustus, draagt een sleutel bij zich. Deel wat je weet met de politie, hoe klein ook, zodat het dorp zijn adem weer kan vinden en de nacht terugkeert naar haar rustige, bijna vergeten ritme. Niet uit angst, maar uit zorg voor elkaar.
